Περιεχόμενο
- Σχετικά με την AML
- Υποτύποι
- Η μελέτη NEJM
- Επιπτώσεις
- Προτεινόμενη αξιολόγηση και ταξινόμηση AML, βάσει γενετικών μεταλλάξεων
- Ιστορικό των υπαρχόντων συστημάτων ταξινόμησης
- Η ταξινόμηση Γαλλίας-Αμερικής-Βρετανίας (FAB) της AML
- Η ταξινόμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) της AML
Τέσσερις βασικοί τύποι λευχαιμίας βασίζονται στο αν είναι οξείες ή χρόνιες, και μυελοειδείς ή λεμφοκυτταρικές λευχαιμίες, και αυτές οι κύριες κατηγορίες είναι οι εξής:
- Οξεία μυελοειδής (ή μυελογενής) λευχαιμία (AML)
- Χρόνια μυελοειδής (ή μυελογενής) λευχαιμία (CML)
- Οξεία λεμφοκυτταρική (ή λεμφοβλαστική) λευχαιμία (ALL)
- Χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία (CLL)
Σχετικά με την AML
Η οξεία μυελογενής λευχαιμία είναι ένας καρκίνος του μυελού των οστών - τα σπογγώδη εσωτερικά των οστών, όπου δημιουργούνται κύτταρα αίματος - και είναι επίσης ένας καρκίνος του αίματος.
Η AML θεωρείται «οξεία» λευχαιμία επειδή εξελίσσεται γρήγορα. Το μυελογενές μέρος του ονόματος προέρχεται από τα μυελοειδή κύτταρα - μια ομάδα κυττάρων που συνήθως αναπτύσσονται σε διάφορους τύπους ώριμων αιμοσφαιρίων, όπως ερυθρά αιμοσφαίρια, λευκά αιμοσφαίρια και αιμοπετάλια.
Η AML έχει πολλά ψευδώνυμα: Η οξεία μυελογενής λευχαιμία είναι επίσης γνωστή ως οξεία μυελοειδής λευχαιμία, οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία, οξεία κοκκιοκυτταρική λευχαιμία και οξεία μη γλυφοκυτταρική λευχαιμία.
Το AML μπορεί να επηρεάσει άτομα όλων των ηλικιών. Το έργο GLOBOCAN του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το 2012 έδειξε ότι περίπου 352.000 άτομα παγκοσμίως είχαν AML και η ασθένεια γίνεται πιο διαδεδομένη καθώς οι πληθυσμοί γερνούν.
Τα σημεία και τα συμπτώματα της AML περιλαμβάνουν:
- Πυρετός
- Πόνος στα οστά
- Λήθαργος και κόπωση
- Δυσκολία στην αναπνοή
- Χλωμό δέρμα
- Συχνές λοιμώξεις
- Μελανιάζει εύκολα
- Ασυνήθιστη αιμορραγία, όπως συχνές ρινορραγίες και αιμορραγία από τα ούλα
Υποτύποι
Η ταξινόμηση του AML με βάση τη μικροσκοπική εμφάνιση των καρκινικών κυττάρων ή τη μορφολογία, αυξάνεται από νέες ανακαλύψεις σχετικά με τις γενετικές αλλαγές ή μεταλλάξεις που εμπλέκονται σε διαφορετικές μορφές αυτής της κακοήθειας.
Πρόσφατα, οι ερευνητές μετέβαλαν περαιτέρω την έννοια του AML από μια ενιαία διαταραχή σε μία με τουλάχιστον 11 διαφορετικές γενετικές ποικιλίες κακοήθειας, με διαφορές που μπορούν να βοηθήσουν να εξηγήσουν μεταβλητούς χρόνους επιβίωσης μεταξύ των νέων ασθενών με AML.
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις κλινικές δοκιμές και να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο οι ασθενείς με AML διαγιγνώσκονται και αντιμετωπίζονται στο μέλλον.
Η μελέτη NEJM
Οι ερευνητές μελέτησαν 1.540 ασθενείς με AML που συμμετείχαν σε κλινικές δοκιμές. Ανέλυσαν περισσότερα από 100 γονίδια που είναι γνωστό ότι προκαλούν λευχαιμία με στόχο τον εντοπισμό «γενετικών θεμάτων» πίσω από την ανάπτυξη της νόσου.
Διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς με AML θα μπορούσαν να χωριστούν σε τουλάχιστον 11 κύριες ομάδες, καθεμία με διαφορετικές ομάδες γενετικών αλλαγών και διαφορετικά χαρακτηριστικά και χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι περισσότεροι ασθενείς είχαν έναν μοναδικό συνδυασμό γενετικών αλλαγών που οδήγησαν στη λευχαιμία τους, γεγονός που μπορεί να βοηθήσει να εξηγήσει γιατί η AML εμφανίζει τέτοια μεταβλητότητα στα ποσοστά επιβίωσης.
Επιπτώσεις
Η γνώση της γενετικής σύνθεσης της λευχαιμίας ενός ασθενούς μπορεί να βελτιώσει την ικανότητα πρόβλεψης εάν οι τρέχουσες θεραπείες θα ήταν αποτελεσματικές. Πληροφορίες αυτού του τύπου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για το σχεδιασμό νέων κλινικών δοκιμών για την ανάπτυξη των καλύτερων θεραπειών για κάθε υποτύπο AML. Τώρα, η πιο εκτεταμένη γενετική εξέταση της AML κατά τη διάγνωση είναι ρουτίνα.
Στο σύστημα ταξινόμησης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας του 2008 (ΠΟΥ), οι επιστήμονες έχουν ήδη αρχίσει να ταξινομούν ενήλικα AML σε διαφορετικές «μοριακές ομάδες», συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένων γενετικών αλλαγών ή τραυματισμών στα χρωμοσώματα που υποδηλώνονται ως εξής: t (15; 17), t (8; 21 ), inv (16) –t (16; 16), t (6; 9), inv (3) –t (3; 3), γονίδια σύντηξης MLL και προσωρινά, μεταλλάξεις CEBPA ή NPM1.
Ωστόσο, όπως φαίνεται στην πρόσφατη μελέτη NEJM, οι μοριακές ταξινομήσεις του ΠΟΥ δεν λειτουργούν καλά για μεγάλο αριθμό περιπτώσεων AML. Στη μελέτη, 736 ασθενείς με AML, ή το 48% από αυτούς, δεν θα είχαν ταξινομηθεί με βάση τις μοριακές ομάδες του ΠΟΥ, παρόλο που το 96% των ασθενών είχαν, πράγματι, τις λεγόμενες μεταλλάξεις οδηγών-γενετικές αλλαγές που διέπουν την μοχθηρία.
Η ανακάλυψη πολλών νέων γονιδίων λευχαιμίας, πολλαπλών μεταλλάξεων οδηγών ανά ασθενή και σύνθετων προτύπων μετάλλαξης ώθησε τους ερευνητές να αξιολογήσουν εκ νέου τη γενωμική ταξινόμηση του AML από την αρχή.
Προτεινόμενη αξιολόγηση και ταξινόμηση AML, βάσει γενετικών μεταλλάξεων
Έτσι, οι ερευνητές επέστρεψαν στον πίνακα σχεδίασης για να προσπαθήσουν να αναπτύξουν ένα νέο σύστημα για την ταξινόμηση του AML που χρησιμοποιεί τις αναδυόμενες πληροφορίες.
Η πιο ευρέως αποδεκτή ταξινόμηση και προγνωστικά σχήματα για την AML χρησιμοποιούν την ταξινόμηση WHO - συμπεριλαμβανομένων των λεγόμενων κυτταρογενετικών αλλοιώσεων - για παράδειγμα t (15; 17) - μαζί με NPM1, FLT3ITD και CEBPA, όπως αναφέρονται παραπάνω.
Υπό το φως της νέας μελέτης, οι συγγραφείς συνέστησαν ότι, βραχυπρόθεσμα, οι TP53, SRSF2, ASXL1, DNMT3A και IDH2 θα πρέπει να εξεταστούν για ενσωμάτωση σε προγνωστικές οδηγίες επειδή είναι κοινά και ασκούν ισχυρή επίδραση στα κλινικά αποτελέσματα.
Για την ταξινόμηση AML, η αξιολόγηση των «γονιδίων παράγοντα ματίσματος» RUNX1, ASXL1 και MLLPTD κατά τη διάγνωση θα αναγνώριζε ασθενείς στην «ομάδα χρωματίνης-σπληλισοσωμάτων». Αυτή ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα ασθενών με AML στη μελέτη, και σε αντίθεση με τις κατηγορίες AML της ΠΟΥ, καμία γενετική αλλοίωση δεν ορίζει αυτήν την ομάδα.
Χρησιμοποιώντας αυτό το προτεινόμενο σύστημα, 1.236 από τους 1.540 ασθενείς με μεταλλάξεις οδηγού θα μπορούσαν να ταξινομηθούν σε μία μόνο υποομάδα και 56 ασθενείς πληρούσαν κριτήρια για δύο ή περισσότερες κατηγορίες. Συνολικά 166 ασθενείς με μεταλλάξεις οδηγού παρέμειναν χωρίς ταξινόμηση.
Ιστορικό των υπαρχόντων συστημάτων ταξινόμησης
Το AML δεν οργανώνεται όπως οι περισσότεροι άλλοι καρκίνοι. Η προοπτική ενός ατόμου με AML εξαρτάται αντ 'αυτού από άλλες πληροφορίες, όπως ο δευτερεύων τύπος όπως καθορίζεται από εργαστηριακές εξετάσεις, καθώς και την ηλικία του ασθενούς και άλλα αποτελέσματα εργαστηριακών εξετάσεων.
Οι υποτύποι AML μπορούν να σχετίζονται με την προοπτική ενός ασθενούς και την καλύτερη θεραπεία. Για παράδειγμα, ο υποτύπος οξείας προμυελοκυτταρικής λευχαιμίας (APL) αντιμετωπίζεται συχνά χρησιμοποιώντας φάρμακα που είναι διαφορετικά από αυτά που χρησιμοποιούνται για άλλους υποτύπους του AML.
Δύο από τα κύρια συστήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για την ταξινόμηση του AML σε υποτύπους είναι η ταξινόμηση Γαλλο-Αμερικανικής-Βρετανίας (FAB) και η νεότερη ταξινόμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ).
Η ταξινόμηση Γαλλίας-Αμερικής-Βρετανίας (FAB) της AML
Τη δεκαετία του 1970, μια ομάδα Γάλλων, Αμερικανών και Βρετανών εμπειρογνωμόνων λευχαιμίας διαίρεσε το AML σε υποτύπους, M0 έως M7, με βάση τον τύπο κυττάρου από το οποίο αναπτύσσεται η λευχαιμία και πόσο ώριμα είναι τα κύτταρα. Αυτό βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο πώς τα κύτταρα της λευχαιμίας φαινόταν κάτω από το μικροσκόπιο μετά από ρουτίνα χρώσης.
Όνομα υποτύπου FAB
M0 Αδιαφοροποίητη οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία
M1 Οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία με ελάχιστη ωρίμανση
M2 Οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία με ωρίμανση
M3 Οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία (APL)
M4 Οξεία μυελομονοκυτταρική λευχαιμία
M4 eos Οξεία μυελομονοκυτταρική λευχαιμία με ηωσινοφιλία
M5 Οξεία μονοκυτταρική λευχαιμία
M6 Οξεία λευχαιμία ερυθροειδούς
M7 Οξεία μεγακαρυοβλαστική λευχαιμία
Οι υπότυποι M0 έως M5 ξεκινούν σε ανώριμες μορφές λευκών αιμοσφαιρίων. Το M6 AML ξεκινά σε πολύ ανώριμες μορφές ερυθρών αιμοσφαιρίων, ενώ το M7 AML ξεκινά σε ανώριμες μορφές κυττάρων που δημιουργούν αιμοπετάλια.
Η ταξινόμηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) της AML
Το σύστημα ταξινόμησης FAB είναι χρήσιμο και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται συνήθως για την ομαδοποίηση του AML σε υποτύπους, ωστόσο η γνώση προχώρησε σε σχέση με την πρόγνωση και τις προοπτικές για διάφορους τύπους AML και ορισμένες από αυτές τις εξελίξεις αντικατοπτρίστηκαν στο σύστημα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας του 2008 (ΠΟΥ).
Το σύστημα ΠΟΥ χωρίζει το AML σε διάφορες ομάδες:
AML με ορισμένες γενετικές ανωμαλίες
- AML με μετατόπιση μεταξύ των χρωμοσωμάτων 8 και 21
- AML με μετατόπιση ή αναστροφή στο χρωμόσωμα 16
- AML με μετατόπιση μεταξύ των χρωμοσωμάτων 9 και 11
- APL (M3) με μετατόπιση μεταξύ των χρωμοσωμάτων 15 και 17
- AML με μετατόπιση μεταξύ των χρωμοσωμάτων 6 και 9
- AML με μετατόπιση ή αντιστροφή στο χρωμόσωμα 3
- AML (megakaryoblastic) με μετατόπιση μεταξύ των χρωμοσωμάτων 1 και 22
AML με αλλαγές που σχετίζονται με τη μυελοδυσπλασία
Η AML σχετίζεται με προηγούμενη χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία
Το AML δεν ορίζεται διαφορετικά (AML που δεν εμπίπτει σε μία από τις παραπάνω ομάδες και επομένως ταξινομείται περισσότερο όπως αυτό που έγινε στο σύστημα FAB):
- AML με ελάχιστη διαφοροποίηση (M0)
- AML χωρίς ωρίμανση (M1)
- AML με ωρίμανση (M2)
- Οξεία μυελομονοκυτταρική λευχαιμία (M4)
- Οξεία μονοκυτταρική λευχαιμία (M5)
- Οξεία λευχαιμία ερυθροειδούς (M6)
- Οξεία μεγακαρυοβλαστική λευχαιμία (M7)
- Οξεία βασεόφιλη λευχαιμία
- Οξεία πανμυελίωση με ίνωση
Μυελοειδές σάρκωμα (επίσης γνωστό ως κοκκιοκυτταρικό σάρκωμα ή χλώριο)
Πολλαπλασιασμοί μυελοειδών που σχετίζονται με το σύνδρομο Down
Αδιαφοροποίητες και διφαινοτυπικές οξείες λευχαιμίες:
Αυτές είναι λευχαιμίες που έχουν τόσο λεμφοκυτταρικά όσο και μυελοειδή χαρακτηριστικά. Μερικές φορές ονομάζεται ΟΛΑ με μυελοειδείς δείκτες, AML με λεμφοειδείς δείκτες ή μικτές οξείες λευχαιμίες.
Οι παραπάνω κατηγορίες του ΠΟΥ προσαρμόστηκαν από την Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου.