Κανονική λειτουργία των τενόντων έναντι των ανωμαλιών

Posted on
Συγγραφέας: Judy Howell
Ημερομηνία Δημιουργίας: 28 Ιούλιος 2021
Ημερομηνία Ενημέρωσης: 14 Νοέμβριος 2024
Anonim
Κανονική λειτουργία των τενόντων έναντι των ανωμαλιών - Φάρμακο
Κανονική λειτουργία των τενόντων έναντι των ανωμαλιών - Φάρμακο

Περιεχόμενο

Οι τένοντες είναι ινώδη κορδόνια ιστού που προσκολλούν τους μυς στα οστά. Οι τένοντες μεταφέρουν δύναμη από τους μυς στα οστά για να κινηθούν οι αρθρώσεις. Μερικοί τένοντες, αλλά όχι όλοι, καλύπτονται από θηκάρι. Τα εσωτερικά τοιχώματα της θήκης παράγουν μια μικρή ποσότητα λίπανσης (αρθρικό υγρό), το οποίο βοηθά τον τένοντα να κινείται ελεύθερα.

Με τη γήρανση, οι τένοντες γίνονται λιγότερο ευέλικτοι και ελαστικοί, καθιστώντας τους πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς. Γενικά, υπάρχουν τρεις τύποι διαταραχών του τένοντα: τενοντίτιδα, τενονσινοβίτιδα και κύστη γαγγλίου. Η τενοντίτιδα είναι φλεγμονή του τένοντα. Η τενονσινοβίτιδα είναι φλεγμονή του περιβλήματος του τένοντα. Μια κύστη γαγγλίου είναι μια συσσώρευση υγρού εντός της θήκης του τένοντα.

Η τενοντοπάθεια, ένας όρος που σημαίνει διαταραχές των τενόντων, συνηθέστερα εμπλέκει τους τένοντες περιστροφικής μανσέτας (ιδιαίτερα supraspinatus) και δικέφαλου brachii στον ώμο, τον τένοντα του αντιβραχίου και τους τενόντες του βραχίονα, τον τένοντα επιγονατίδας στο γόνατο, τον τένοντα του Αχιλλέα το κάτω πόδι και τον οπίσθιο τένοντα της κνήμης στον αστράγαλο και το πόδι.


Τι προκαλεί την τενοντίτιδα;

Η φλεγμονή ενός τένοντα μπορεί να προκληθεί από επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα, παρατεταμένη δραστηριότητα, άσκηση, αμήχανη στάση, στατική στάση (παραμονή σε μια θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα), δόνηση ή οποιοδήποτε τοπικό στρες. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι ίνες του προσβεβλημένου τένοντα μπορούν να σχίζονται, σαν ένα σχοινί που ξεθωριάζει ή ξετυλίγεται. Για μια χρονική περίοδο, οι φλεγμονώδεις τένοντες που δεν έχουν την ευκαιρία να επουλωθούν γίνονται παχύ, ακανόνιστοι και πιθανώς μόνιμα εξασθενημένοι.

Τι προκαλεί την Tenosynovitis;

Η φλεγμονή του θηκαριού του τένοντα συμβαίνει όταν η λιπαντική ουσία που παράγεται είναι ανεπαρκής, είτε σε ποσότητα είτε σε ποιότητα. Η επαναλαμβανόμενη ή παρατεταμένη δραστηριότητα, η άσκηση, η αδέξια ή στατική τοποθέτηση, η δόνηση ή η τοπική τάση μπορεί να προκαλέσουν δυσλειτουργία στο σύστημα λίπανσης, δημιουργώντας τριβή μεταξύ του τένοντα και του θηκαριού του τένοντα. Οι επαναλαμβανόμενες περιόδους τενοσινοβίτιδας μπορεί να προκαλέσουν σχηματισμό ινώδους ιστού, πάχυνση του θηκαριού και μειωμένη κίνηση του προσβεβλημένου τένοντα.


Τι προκαλεί την ανάπτυξη μιας κύστης Ganglion;

Οι κύστεις του γαγγλίου εκρήγνυνται από την κάψουλα μιας άρθρωσης ή το περίβλημα ενός τένοντα. Μια κύστη γαγγλίου περιέχει ένα παχύ, βλεννογόνο υγρό παρόμοιο με το υγρό που βρίσκεται στην άρθρωση (αρθρικό υγρό). Συνήθως, οι κύστεις γαγγλίου βρίσκονται στον καρπό ή στα χέρια αλλά μπορούν να εμφανιστούν και στα πόδια. Οι κύστεις του γαγγλίου συνδέονται συχνά με αυξημένη δραστηριότητα ή επαναλαμβανόμενη κίνηση.

Ενδογενείς αιτίες της τενοντοπάθειας

Εκτός από εξωγενείς παράγοντες που προκαλούν τενοντοπάθεια (διαταραχές του τένοντα), οι ερευνητές έχουν προτείνει ότι μπορεί επίσης να συσχετιστούν ορισμένοι εγγενείς παράγοντες, όπως μεταβολικές ασθένειες (παχυσαρκία, σακχαρώδης διαβήτης, υψηλή αρτηριακή πίεση, αυξημένα λιπίδια στον ορό και υπερουριχαιμία). Η υψηλή αρτηριακή πίεση έχει συνδεθεί στατιστικά με την τενοντοπάθεια μόνο για γυναίκες. Ο σακχαρώδης διαβήτης έχει δείξει μια στατιστική σχέση για τους άνδρες κάτω των 44 ετών.

Άλλες ασθένειες που έχουν βρεθεί ότι σχετίζονται με τενοντοπάθεια περιλαμβάνουν συστηματικές ασθένειες, νευρολογικές παθήσεις, μολυσματικές ασθένειες, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, ψωρίαση, συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, υπερπαραθυρεοειδισμό και υπερθυρεοειδισμό. Και, όπως θα περίμενε κανείς, η τενοντοπάθεια μπορεί να είναι συνέπεια της γήρανσης σε ορισμένες περιπτώσεις.


Η ρήξη των εκτεινόντων τενόντων των δακτύλων είναι μια κοινή και απενεργοποιημένη επιπλοκή της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Η τενοσυνθεκτομή (χειρουργική αφαίρεση της θήκης του τένοντα) είναι πολύ αποτελεσματική στην πρόληψη της ρήξης τένοντα, αλλά δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν οι ασθενείς σε κίνδυνο. Η ανοικοδόμηση των σπασμένων τενόντων συχνά αποτυγχάνει να αποκαταστήσει την πλήρη κίνηση.