Περιεχόμενο
- Η αλληλεπικάλυψη μεταξύ OT και το μοντέλο αποκατάστασης
- Δεδομένων των κατάλληλων υποστηρίξεων
- Άλλες διαστάσεις της Ολιστικής Φροντίδας
- Μια προσωπική σημείωση για την επαγγελματική θεραπεία και την αποκατάσταση
Αυτό δεν ήταν πρόβλημα για την εργασιακή θεραπεία.
Τα δύο μοντέλα φροντίδας είναι στενά συνδεδεμένα. Στην πραγματικότητα, η αυξανόμενη δημοτικότητα του μοντέλου ανάκαμψης μπορεί να ανοίξει νέες πόρτες για συμμετοχή των ΟΤ στην ψυχική υγειονομική περίθαλψη.
Αυτό το άρθρο παρέχει μια σύντομη επισκόπηση αυτής της ευθυγράμμισης. Στο τέλος, μοιράζομαι την εμπειρία μου ως OT που εργάζεται σε ένα ίδρυμα που άλλαξε ένα μοντέλο φροντίδας αποκατάστασης.
Η αλληλεπικάλυψη μεταξύ OT και το μοντέλο αποκατάστασης
Η επικάλυψη οφείλεται στο γεγονός ότι τόσο η εργασιακή θεραπεία όσο και το μοντέλο ανάκαμψης έχουν μια ολιστική άποψη των πελατών μας, της υγείας και της εμφάνισης της ανάκαμψης. Και οι δύο πιστεύουν ότι πρέπει να λάβετε υπόψη όλες τις διαστάσεις της ζωής ενός ατόμου στη θεραπεία και ότι η θεραπεία πρέπει να κατευθύνεται από αυτό που έχει νόημα για τους ασθενείς.
Η Τίνα Σαμπάνια το είπε καλύτερα σε ένα άρθρο για την Αμερικανική Ένωση Επαγγελματικής Θεραπείας:
"Οι θεμελιώδεις αρχές αποκατάστασης ευθυγραμμίζονται πλήρως με τη φιλοσοφία της πρακτικής της εργασιακής θεραπείας, η οποία είναι εγγενώς πελατοκεντρική, συνεργατική και επικεντρώνεται στην υποστήριξη της ανθεκτικότητας, της πλήρους συμμετοχής, της προαγωγής της υγείας και ενός τρόπου ευεξίας."
Δεδομένων των κατάλληλων υποστηρίξεων
Ένας από τους βασικούς μισθωτές του μοντέλου ανάρρωσης είναι ότι δεδομένης της κατάλληλης υποστήριξης οι ασθενείς μπορούν να αναρρώσουν από την ασθένειά τους για να ζήσουν γεμάτες, ικανοποιητικές ζωές. Η επαγγελματική θεραπεία είναι συχνά ένα από αυτά τα βασικά υποστηρίγματα.
Η εκπαίδευσή μας προσανατολίζεται ειδικά στο να βοηθάμε τους ανθρώπους να συμμετέχουν σε σημαντικές δραστηριότητες. Όταν δούλευα σε ψυχιατρική μονάδα, η πλειονότητα των ομάδων μου ήταν υπό τον τίτλο «δεξιότητες ζωής».
Μια νέα ενότητα εκμάθησης που εκπονήθηκε από την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία δίνει μια υπέροχη περιγραφή στη σελίδα 6 του γιατί τα άτομα με ψυχική υγεία μπορεί να επωφεληθούν ιδιαίτερα από μια ομάδα δεξιοτήτων ζωής.
Η περίληψη είναι η εξής: Πολλοί άνθρωποι με ψυχικές παθήσεις βιώνουν τα πρώτα τους συμπτώματα από την ηλικία των 16-26 ετών. Πριν από το πρώτο τους επεισόδιο, ενδέχεται να βρίσκονται ήδη σε σοβαρή δυσφορία καθώς τα συμπτώματά τους αρχίζουν να εμφανίζονται. Αυτή είναι σε μια ζωτική στιγμή ανάπτυξης όταν πολλοί συνομηλίκοι ολοκληρώνουν την επίσημη εκπαίδευση, ξεκινούν την επαγγελματική τους καριέρα και βελτιώνουν τις σχεσιακές δεξιότητες. Αυτά τα κενά στις δεξιότητες διαβίωσης μπορούν να ξεπεραστούν όταν τα συμπτώματα έχουν μειωθεί, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστούν συγκεκριμένα.
Άλλες διαστάσεις της Ολιστικής Φροντίδας
Εκτός από την ειδική εκπαίδευση σε δεξιότητες ζωής, οι εργοθεραπευτές φέρνουν ένα μοναδικό υπόβαθρο σε μια ομάδα ψυχικής υγείας. Έχουν εκπαίδευση στη σωματική ευεξία και τη σωματική αναπηρία - που αποτελεί ζωτικό μέρος της θεραπείας, καθώς τα άτομα με παθήσεις ψυχικής υγείας έχουν επίσης φυσικές καταστάσεις υγείας που μπορεί να περάσουν απαρατήρητες.
Οι εργοθεραπευτές εκπαιδεύονται επίσης στην αξιολόγηση των συγκεκριμένων δεξιοτήτων που θα χρειαστούν για να αναπτυχθούν στο περιβάλλον απαλλαγής και εάν ο πελάτης μπορεί να τις εκτελέσει.
Μια προσωπική σημείωση για την επαγγελματική θεραπεία και την αποκατάσταση
Εργάστηκα σε ένα κρατικό ψυχιατρικό νοσοκομείο όταν η διοίκηση άρχισε να κάνει τη μετάβαση στο μοντέλο ανάρρωσης. Η πελατεία μου ήταν ενήλικες άνδρες, πολλοί από τους οποίους είχαν νοσηλευτεί για πολλούς μήνες.
Ήμουν πρωτοπόρος σε ομάδες δεξιοτήτων ζωής με ένα όμορφο πρόγραμμα σπουδών. Ένιωσα σαν εκπαιδευτικός και ενώ προσπάθησα το καλύτερό μου για να κρατήσω τα παιδιά αφοσιωμένα, αγωνίστηκα. Όταν η διοίκηση με εισήγαγε στο μοντέλο ανάκαμψης και μου ζήτησε να διαμορφώσω τις ομάδες ώστε να αντικατοπτρίζουν τις βασικές αρχές, ο ρόλος και η εμπειρία μου άλλαξαν εντελώς.
Αντί να είμαι λέκτορας, έγινα διαμεσολαβητής. Οι ασθενείς μας έγιναν πιο αφοσιωμένοι. Το ομαδικό μας περιεχόμενο έγινε πολύ πιο συγκεκριμένο και πολύ πιο χρήσιμο, διότι κατευθύνθηκε από τα παιδιά και τις συγκεκριμένες ερωτήσεις τους. Πού ακριβώς θα ψωνίζουν; Τι θα αγόραζαν; Πώς θα το πληρώσουν;
Υπήρχαν ακόμη πολλές πτυχές του προγραμματισμού που έπρεπε να επανεξεταστούν και να βελτιωθούν, αλλά συνολικά η αλλαγή στη σκέψη που ήρθε με το μοντέλο ανάκαμψης φαινόταν απαραίτητη και ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.