Ένας ασθενής που έχει πονοκεφάλους όσες ημέρες όχι - τουλάχιστον 15 ημέρες το μήνα - λέγεται ότι έχει χρόνιο ημερήσιο πονοκέφαλο (CDH). Όχι ένας συγκεκριμένος τύπος πονοκέφαλου, το CDH είναι μάλλον ένας περιγραφικός όρος που εφαρμόζεται σε οποιονδήποτε αριθμό τύπων πονοκέφαλου. Οι πονοκέφαλοι που μπορεί να συμβούν καθημερινά ή κοντά σε καθημερινή βάση περιλαμβάνουν:
- Σύμπλεγμα
- Συνεχής αιμοκρατία
- Ιδιόπαθη ενδοκρανιακή υπόταση
- Ημικρανία
- Τύπος έντασης
- Μείγμα τύπων (πιο συχνά ημικρανία και ένταση)
Ενώ οι πονοκέφαλοι τύπου έντασης είναι το πιο κοινό CDH, είναι σχετικά ήπιοι και ανεκτικοί. Η πλειονότητα των περιπτώσεων CDH εμπίπτει σε μία από τις δύο κατηγορίες, και οι δύο σχετίζονται με την ημικρανία.
Φάρμακα υπερβολική κεφαλαλγία (ριμπάουντ) είναι ένα CDH που προκαλείται από τη χρήση αναλγητικών από τον ασθενή. Ενώ η κατάσταση είναι απογοητευτική και απενεργοποιημένη, είναι δυνητικά ιάσιμη.
Ένας εξαιρετικά δύσκολος τρόπος αντιμετώπισης - και πολύ κοινός - τύπος CDH είναι α μεταμορφωμένη ημικρανία. Πρόκειται για μια ημικρανία που με την πάροδο του χρόνου γίνεται όλο και πιο συχνή, θολώνει μαζί έως ότου υπάρχει συνεχής πονοκέφαλος 24 ωρών την ημέρα με περιστασιακά υπερτιθέμενα, πιο σοβαρά συμπτώματα ημικρανίας. Ένας μεταμορφωμένος πονοκέφαλος ημικρανίας δρα περισσότερο σαν σύνδρομο χρόνιου πόνου παρά με ημικρανία όσον αφορά την κακή ανταπόκρισή του σε τυπικά φάρμακα ημικρανίας. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι χρόνια χρόνιες, συχνές ημικρανίες μπορούν να προκαλέσουν μόνιμες ουλές ή άλλες αλλαγές στον εγκέφαλο, δημιουργώντας αυτόν τον τύπο σκληρής CDH που μπορεί να μην είναι ιάσιμη. Παρόλο που δεν υπάρχει «μαγική σφαίρα» για τέτοιες περιπτώσεις, πολλοί ασθενείς μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με μια ποικιλία θεραπειών για τη σημαντική μείωση του πόνου και της αναπηρίας.
Επειδή οι ημικρανίες εκτός ελέγχου μπορούν να μετατραπούν σε CDH που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, είναι πολύ σημαντικό να δημιουργηθεί ένα καλό προληπτικό σχήμα όσο το δυνατόν νωρίτερα στη ζωή.
Πάνω από το 90% των ασθενών με CDH έχουν συνυπάρχοντα ψυχιατρικά προβλήματα, συνήθως άγχος ή κατάθλιψη (ή και τα δύο). Αυτό καθιστά μια ήδη απαιτητική κατάσταση ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Σε γενικές γραμμές, αυτοί οι ασθενείς δεν θα βελτιωθούν χωρίς να υπάρχει κάποιο είδος ψυχιατρικής φροντίδας, συμβουλευτικής, βιοανάδρασης ή παρόμοια. Δυστυχώς, λίγοι ασθενείς επιλέγουν να υποστούν αυτό το απαραίτητο βήμα προς τη βελτίωση της κατάστασής τους και τη μείωση της αναπηρίας τους.